GDZIEŚ NA KOŃCU ŚWIATA

Gdzieś na końcu świata wśród beskidzkich lasów, gór i dolin jest mała wieś. Nowica. Nie miałam kiedyś pojęcia o jej istnieniu i trafiliśmy tam również przypadkiem. Dobrze, że w ogóle trafiliśmy, bo jazda ciemną, październikową nocą przez czarny las, drogą momentami pozbawianą asfaltu nie zapowiadała pomyślnego finału. Ale trafiliśmy. Pod same drzwi drewnianej chaty z ogromnymi oknami z których światła rozjaśniały czarną jesienną noc. Trafiliśmy do Szpilkowa. 

Piękny drewniany dom w którym mieszkają przesympatyczni ludzie Ania i Artur z dziećmi, gdzie obcy ludzie od wejścia traktowani są jak starzy znajomi. Gdzie wieczorami nie chce się odchodzić od ogromnego drewnianego stołu przy którym Tata Ani rozwiązuje krzyżówki i opowiada historie ze swojego pełnego przygód życia. 

Dom w którym słychać ciszę. Gdzie rano budzi Cię chrupanie korników w suficie, a na niedzielne śniadanie gospodarz stawia na stole talerz pełen proziaków. 

W kuchni nad kominem suszą się zioła zebrane w przydomowym ogródku. Przez okna wpada ciepłe jesienne słońce, po kuchni sennie snuje się kot a do okna zagląda koń, który przypłynął do Polski prosto z angielskiej ziemi.

Rano obudzony przez promienie słońca podchodzisz do okna, otwierasz drewniane okiennice. Budzi Cię rześkie jesienne powietrze. 
Nad górami i dolinami unoszą się białe mgły. Budzi się kolejny dzień, a Ty długo nie możesz oderwać wzroku od tego co dzieje się za oknem...

Nowica budzi się do życia. Zaczyna się kolejny dobry dzień, w dobrym miejscu na końcu świata...