Zima w naszych czasach odchodzi już w niepamięć. Mało kto ma dzisiaj okazję ją spotkać, nawet w zimowe miesiące. Na większym obszarze Polski śnieg jest rzadkością. Nie ma już białych zim trwających od grudnia do marca, nie ma już zasp, bałwanów w przydomowych ogródkach i zjeżdżania na sankach. Mroźną, prawdziwą zimę ciężko znaleźć nawet w górach. Czasem przyjdzie, jak zwykle wszystkich zaskoczy, ale nie zostanie na długo. Nawet teraz pod koniec grudnia w Tatrach nie ma zimy, a śnieg znajdziemy tylko wysoko w górach.
Nie można już sztywno zakładać, że jadąc zimą w góry będzie biało. Tak właśnie było na początku tego roku, kiedy to bezskutecznie szukaliśmy zimy w GÓRACH SUCHYCH. I choć początek stycznia powinien być biały i śnieżny, to niestety nie był, nawet na południu Polski.
Pierwszy śnieg w tym sezonie spotkaliśmy za to u schyłku jesieni w Beskidzie Wyspowym. W drodze na południe zatrzymaliśmy się w okolicach Pcimia, gdzie chcieliśmy odwiedzić Schronisko na Kudłaczach. Miała być późna jesień, a przywitała nas biała zima, pierwsza w tym sezonie. Z białym lepkim śniegiem, z małymi zaspami tu i ówdzie, z lekkim mrozem szczypiącym w policzki.
Droga do schroniska nie jest wymagająca, praktycznie pod sam budynek można dojechać autem, od parkingu czeka nas kilkuminutowy marsz. Możemy tez całą trasę z Pcimia pokonać pieszo kierując się czarnym szlakiem. Schronisko leży na polance wśród lasu. Restrykcje związane z pandemią niestety nie pozwoliły nawet zajrzeć do środka, przez małe okienko kupiliśmy coś do jedzenia i przycupnęliśmy w drewnianej wiacie, gdzie były jedyne ławki nieprzysypane śniegiem.
Biała zima pięknie nas przywitała, z pochmurnego nieba zaczęło wychodzić słońce, rozświetlając zmrożony śnieg. To była dobra zapowiedź jesienno-zimowego weekendu, podczas którego w 3 dni odwiedziliśmy trzy różne pasma górskie, ale o tym już innym razem.
