CAŁY ROK W 52 KADRACH

Rok 2017, 52 tygodnie, 52 weekendy. Minęły szybciej niż się spodziewaliśmy. Dużo się działo.
52 kadry to 52 weekendy 2017 roku, które starliśmy się maksymalnie wykorzystać.   

W rezultacie jedne były wykorzystane w 100%, inne wpadły do pudła podpisanego „domowe lenistwo na kanapie”. 

Będzie dużo Mazowsza i dużo Lubelszczyzny, gdzie mamy swoje Rodziny i staramy się je odwiedzać mniej więcej raz w miesiącu.
Będą też wszystkie bliższe i dalsze miejsca, które udało nam się w tym roku odwiedzić. Będzie piękna zimna na południu Polski,  wiosenne wycieki po Mazowszu i majówka w Kotlinie Kłodzkiej. Będzie magiczne i egzotyczne Podlasie i weekendowe spacery po stolicy. Będzie ponowny wyjazd do Gruzji i upalne 2 tygodnie na Kaukazie. Będzie jesienna Jura Krakowsko-Częstochowska i grudniowy wyjazd do Dubaju. Będzie sporo Warszawy, w której mieszkamy, i w której czasami zostajemy aby najzwyczajniej w świecie „pomieszkać u siebie w domu”. Bo wbrew pozorom i temu, że bardzo lubię wyjeżdżać, bardzo lubię też swoje cztery kąty.  

# 1 Świąteczne Iluminacje Warszawy 

Był początek stycznia, na zewnątrz -15 st. zimna, śnieg skrzypiał pod butami, palce zamarzały. My opatulani w kilkanaście warstw ubrań spacerowaliśmy po stołecznej starówce.  

HANOI (CZ 2): KOLEJNE DNI W STOLICY WIETNAMU

Podczas podróży do Wietnamu jesienią 2016 roku kilka dni spędziliśmy w Hanoi. O naszym pierwszym dniu w stolicy Wietnamu pisałam już tutaj: "Hanoi (cz 1): Poranek w stolicy Wietnamu". 

W mieście spędziliśmy jeszcze kilka bardziej lub mniej udanych dni, z lepszą bądź gorszą pogodą. W listopadzie na północy Wietnamu jest już zima, było więc trochę chłodno (ok. 20-5 st) i padało. Przez cały pobyt spacerowaliśmy po mieście bez końca. Kręciliśmy się po ciasnych i zatłoczonych ulicach, siadaliśmy w małych przydrożnych restauracjach aby coś zjeść. Odwiedzaliśmy świątynie, robiliśmy zakupy na targach. 

 

DUBAJ: PIERWSZE WRAŻENIA

Tydzień po powrocie, kiedy wspomnienia są jeszcze świeże napiszę kilka słów o Dubaju. O mieście przyszłości, betonowo szklanym świecie, którego kilkadziesiąt lat temu jeszcze nie było.

Jadąc do Dubaju miałam świadomość, że może mi się nie podobać, że takie nowoczesne miasto, zbudowane na pustyni niekoniecznie spotka się z moją sympatią.