BESKIDZKIE DOLINY, WZGÓRZA I NIEISTNIEJĄCE WSIE

Jeden z dni w Beskidzie Niskim spędziliśmy na włóczeniu się po okolicy.

Zwiedzaliśmy stare zabytkowe cerkwie i podziwialiśmy ten beskidzki świat zaklęty w drewnie. Większość małych wiosek i miejscowości ukrytych gdzieś pomiędzy wzgórzami ma swoją drewnianą cerkiew. Często na wzgórzu, czasem w centrum wsi, czasem na uboczu. Ale zawsze widoczną z daleka.

Pokonywaliśmy szersze i węższe beskidzkie drogi, przez pola, łąki i przez kolorowe jesienne lasy. Szukaliśmy wsi, których już nie ma. Wsi, po których zostały tylko zniszczone fundamenty domów, przydrożne krzyże stojące gdzieś w szczerym polu czy drzewa owocowe. Nieme znaki, że tutaj kiedyś było życie, że w tym szczerym polu była wieś, z zagrodami i sadami pełnymi dorodnych jabłoni, grusz i czereśni. 

 

Popołudniu wyszło słońce jeszcze bardziej malując świat wszystkimi kolorami jesieni. Było pięknie. A Beskid Niski, choć pozornie nie ma się czym chwalić, to jednocześnie ma do zaoferowania tak dużo.

Idealnie oddają to słowa Justyny z bloga With Love, która tak pięknie pisze o Beskidzie Niskim: 

„Czas tutaj płynie inaczej. A może wcale nie istnieje. Szłam zakurzoną drogą i myślałam sobie, że mogłabym nie przestawać. Że nie ma tutaj nic, a jednocześnie jest wszystko. Hej, zobaczcie! Jakie piękne miejsce. A potem naszła mnie wątpliwość. Może lepiej nie pokazywać tego nikomu? Żeby nie zadeptali, nie hałasowali, nie przyjeżdżali. Chwilę później odetchnęłam z ulgą. Nie będą. Żeby dotrzeć na koniec świata, trzeba się postarać. Beskid Niski jest dla wybranych. Dla tych, którym naprawdę zależy…”