Pierwszy dzień w Dolomitach. Po przedpołudniu spędzonym razem z "milionem" innych ludzi nad Jeziorem Braies (o którym pisałam tutaj), przyszedł czas na to co lubimy najbardziej. Czyli cisza, spokój i całe miejsce, w którym jesteśmy tylko dla nas. Tak przywitał nas Prato Piazza. Było idealnie.
Prato Piazza to wysokogórska, alpejska hala położona na wysokości 2 tys. metrów.
To nasze początki z Dolomitami i jedne z najlepszych chwil podczas tego wyjazdu.
Na miejsce dotarliśmy późnym popołudniem, po 17:00. Na szlaku nie było prawie nikogo, nie licząc trójki spacerowiczów oraz rowerzystów, którzy przemknęli w drodze do schroniska, byliśmy zupełnie sami. Dzień chylił się ku zachodowi, po niebie krążyły chmury przez, które raz po raz przeświecało popołudniowe, ciepłe słońce. Zdecydowaliśmy się na spacer do schroniska Rif. Vallandoro, położonego na końcu płaskiej drogi, ciągnącej się pomiędzy ukwieconymi łąkami. Później były już tylko strome szczyty. W schronisku zjedliśmy pierwszego Apfelstrudla (strudla z jabłkami), które zajadaliśmy podczas całego pobytu. Strudel był dobry (choć nie najlepszy), za to widoki dookoła długo nie pozwalały zdecydować się na drogę powrotną.
To nasze początki z Dolomitami i jedne z najlepszych chwil podczas tego wyjazdu.
Na miejsce dotarliśmy późnym popołudniem, po 17:00. Na szlaku nie było prawie nikogo, nie licząc trójki spacerowiczów oraz rowerzystów, którzy przemknęli w drodze do schroniska, byliśmy zupełnie sami. Dzień chylił się ku zachodowi, po niebie krążyły chmury przez, które raz po raz przeświecało popołudniowe, ciepłe słońce. Zdecydowaliśmy się na spacer do schroniska Rif. Vallandoro, położonego na końcu płaskiej drogi, ciągnącej się pomiędzy ukwieconymi łąkami. Później były już tylko strome szczyty. W schronisku zjedliśmy pierwszego Apfelstrudla (strudla z jabłkami), które zajadaliśmy podczas całego pobytu. Strudel był dobry (choć nie najlepszy), za to widoki dookoła długo nie pozwalały zdecydować się na drogę powrotną.
Spacer ten był jednym z najprzyjemniejszych momentów z całego wyjazdu. Tym razem udało się trafić w porę idealną, kiedy to widoku nie zasłaniają tłumy, kiedy nic nie rozprasza atmosfery danego miejsca. Na Prato Piazza było tak idealnie, że po głowie krążyły myśli, że tak właśnie mógłby wyglądać raj. Miejsce idealne, w którym chce się po prostu być.
INFORMACJE PRAKTYCZNE (aktualne w czerwcu 2018):
- Droga na Prato Piazza zaczyna się w miejscowości Ponticello. Na Prato Piazza prowadzi droga, która w sezonie jest zamknięta w godzinach 8:00-16:00, tak więc własnym autem można wjechać przed 8:00 bądź po 16:00 (my wjeżdżaliśmy po 16:00.
- Za wjazd na górę pobierana jest opłata w wysokości 5 EURO
- W godzinach (8-16) kiedy droga jest zamknięta, można zostawić samochód na parkingu i w górę pojechać busikiem, który regularnie dowozi/zwozi turystów.
- Na górze znajduje się parking, na którym można zostawić auto. Parking był bezpłatny.
- Z parkingu kierujemy się w stronę Rif. Prato Piazza i potem dalej niebiańską polaną do Rif. Vallandoro, znajdującego się na końcu drogi przez Prato Piazza.
- Przejście szlaku od parkingu do schroniska Rif. Vallandoro nie powinno zająć więcej niż 15-20 minut. Nam droga w dwie strony z przerwą na ciacho i milionem postojów zajęła 2,5 godziny. Było tam tak pięknie, że nogi nie chciały iść :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz